- Beksa! Beksa!
-Ona znowu ryczy!
- Haha!
Zakrywam twarz żeby nie widzieli. Ale oni nie przestają się śmiać. Biegają koło mnie tylko. Chcę im coś zrobić. Im wszystkim. Nienawidzę ich. Chcę zniknąć.
- Dziecko, co się znowu stało?! Ktoś Ci tu krzywdę robi? Cały czas płaczesz. W domu też tak płaczesz? Odpowiadaj, jak Cię pytam!
Idź sobie! Idź już. Chcę być sama.
- Nie chcesz ze mną rozmawiać, to nie. Siedź sobie tu sama. Może zmądrzejesz i przyjdziesz. Inne dzieci umieją się normalnie bawić, a z tobą zawsze jakieś problemy.
Boli. Boli mnie głowa i brzuch. Nie chcę już płakać, ale nie mogę przestać. Tak mnie boli wszystko. Chcę uciec. Mamo, dlaczego mnie nie kochasz? Nie jestem Twoja? Powiedziałaś dzisiaj, że mnie podmienili. Że gdybym była Twoim dzieckiem byłabym grzeczna, a tak to jestem diabłem. To czyja ja jestem? Kto jest moją mamą? Czy ona gdzieś na mnie czeka? Zbiłaś mnie, a ja nic złego nie zrobiłam. Naprawdę nie chciałam tego zniszczyć. To był wypadek. Gdzie ja mam uciec?
Dzwonek. Nie chcę tam iść. Zostanę tutaj. Niech sobie idą. Pewnie nie zauważą, że mnie nie ma. Zostałam sama. A, nie. Jest jeszcze ta niemowa. Ta dziwna dziewczynka, która prawie nic nie mówi. Zawsze ma grzywkę na oczach. Patrzy na mnie. Niech też sobie idzie. Zakrywam oczy. Ja tu zostanę…
Ktoś do mnie idzie.
- Cześć. Chcesz ze mną coś wysadzić?

- Beksa! Beksa!
-Ona znowu ryczy!
- Haha!
Zakrywam twarz żeby nie widzieli. Ale oni nie przestają się śmiać. Biegają koło mnie tylko. Chcę im coś zrobić. Im wszystkim. Nienawidzę ich. Chcę zniknąć.
- Dziecko, co się znowu stało?! Ktoś Ci tu krzywdę robi? Cały czas płaczesz. W domu też tak płaczesz? Odpowiadaj, jak Cię pytam!
Idź sobie! Idź już. Chcę być sama.
- Nie chcesz...

Kiedyś, gdy byłam gówniarą, wybrałam się do Szczecina do koleżanki. Wieczorem poszłam na przystanek z busami. Zapłaciłam kierowcy za bilet do Nowogardu i powiedziałam, że tylko wypalę fajeczkę i już wsiadam. Kilka minut delektowałam się tytoniem, chodząc po chodniku w tę i z powrotem. Wsiadłam do busa, zamknęłam oczy i zasnęłam. Obudziłam się na stacji końcowej - Stargard. Kierowca stwierdził, że musiałam pomylić busy, bo rzeczywiście stało ich kilka. Rozpłakałam się, bo się ściemniało, a ja nie miałam przy sobie pieniędzy. Kierowca busa zawiózł mnie na stację PKS, poczekał ze mną na autobus i przekazał mnie swojemu koledze, prosząc, by zabrał mnie do Nowogardu bez biletu, który już raz kupiłam, tylko wsiadłam jak sierotka Marysia nie do tego busa co trzeba. Po godzinie znalazłam się na miejscu. Taka oto przytrafiła się mi przygoda.

Kiedyś, gdy byłam gówniarą, wybrałam się do Szczecina do koleżanki. Wieczorem poszłam na przystanek z busami. Zapłaciłam kierowcy za bilet do Nowogardu i powiedziałam, że tylko wypalę fajeczkę i już wsiadam. Kilka minut delektowałam się tytoniem, chodząc po chodniku w tę i z powrotem. Wsiadłam do busa, zamknęłam oczy i zasnęłam. Obudziłam się na stacji końcowej - Stargard....

Rok temu zaczęłam studia w Gdańsku. Ja - nieobyta dziewczyna ze wsi nigdy w życiu nie jeździłam komunikacją miejską i może to zabrzmieć komicznie, ale było to dla mnie wyjątkowo stresujące. Wyszłam z koleżanką na miasto, więc ona kupiła mi bilet, skasowała, powiedziała do którego tramwaju wsiąść i gdzie wysiąść. Nie przewidziałam jednak tego, że będę wracała już sama. Na szczęście bilet kupiłyśmy wcześniej. Już na wejściu poczułam lekkie upokorzenie próbując skasować go w czytniku do kart miejskich, ale to dopiero początek. Było po 23, więc na dworze było ciemno i nie widać, na jakim przystanku się jest zwłaszcza, że światło ze środka odbijało się w szybach. Na każdym przystanku był komunikat jaki to przystanek i gdy tylko usłyszałam swój zerwałam się z miejsca i pobiegłam do drzwi. Niestety, mimo iż nacisnęłam guzik 10 razy nie chciały się otworzyć, więc stwierdziłam, że to pewnie nie z tej strony tramwaju się wysiada i pobiegam na drugą. Również się nie otworzyły, więc w panice zaczęłam krzyczeć do konduktora, żeby nie jechał dalej a to wszystko na oczach pozostałych pasażerów. Podczas gdy ci wszyscy ludzie patrzyli na mnie z pogardą bez słowa, starsza pani podeszła do mnie powiedziała, żebym usiadła, bo stoimy na światłach i tramwaj jeszcze kawałeczek podjedzie a drzwi same się otworzą. W tej samej sekundzie maszyna ruszyła, podjechała dosłownie dwa metry i drzwi rzecywiście się otworzyły a ku mojemu zdumieniu na moim przystanku wysiadła większość tych wszystkich milczących ludzi.

Rok temu zaczęłam studia w Gdańsku. Ja - nieobyta dziewczyna ze wsi nigdy w życiu nie jeździłam komunikacją miejską i może to zabrzmieć komicznie, ale było to dla mnie wyjątkowo stresujące. Wyszłam z koleżanką na miasto, więc ona kupiła mi bilet, skasowała, powiedziała do którego tramwaju wsiąść i gdzie wysiąść. Nie przewidziałam jednak tego, że będę wracała już sama. Na...

Ja nie nawiązuję łatwo znajomości i nie zaczynam pierwsza rozmowy. Ja już dawno nie pracuję na żadnym etacie, ale jak jeszcze pracowałam to w pewnym momencie w tej pracy pojawił się chłopak - młody mężczyzna, który usiadł ze mną w pokoju. Najpierw panowała cisza i w zasadzie chowałam się przed nim za monitorem komputera. Jednak z czasem to on zaczął ze mną rozmawiać. Okazało się, że mamy o czym rozmawiać, mimo tego, że on skończył prawo, a ja historię. Naprawdę okazał wobec mnie empatię i był dla mnie przyjazny. Tak się rozgadałam, że opowiadałam mu o swoim życiu i czasami o bardzo osobistych sprawach. On zresztą również opowiadał mi o sobie. To była niezwykła znajomość, której nigdy nie zapomnę.

Ja nie nawiązuję łatwo znajomości i nie zaczynam pierwsza rozmowy. Ja już dawno nie pracuję na żadnym etacie, ale jak jeszcze pracowałam to w pewnym momencie w tej pracy pojawił się chłopak - młody mężczyzna, który usiadł ze mną w pokoju. Najpierw panowała cisza i w zasadzie chowałam się przed nim za monitorem komputera. Jednak z czasem to on zaczął ze mną rozmawiać....

Przyjazny gest ratujący moją przyszłość otrzymałem od Pani odpowiedzialnej za rekrutację na uczelni. Wśród góry papieru, który trzeba dostarczyć, aby się zrekrutować, zapomniałem dodać jednego, ale bardzo ważnego oświadczenia. Prawdopodobnie, gdyby Pani się nie chciało, wcale nie musiałaby do mnie dzwonić i przedłużać dla mnie terminu składania papierów o jeden dzień, mogła mnie posłać do kosza i już. Ja nie dostałbym się na studia i Bóg jeden wie jakbym skończył. Zdobyłem wyższe wykształcenie i mogę powiedzieć, że to w dużej mierze dzięki niej.

Przyjazny gest ratujący moją przyszłość otrzymałem od Pani odpowiedzialnej za rekrutację na uczelni. Wśród góry papieru, który trzeba dostarczyć, aby się zrekrutować, zapomniałem dodać jednego, ale bardzo ważnego oświadczenia. Prawdopodobnie, gdyby Pani się nie chciało, wcale nie musiałaby do mnie dzwonić i przedłużać dla mnie terminu składania papierów o jeden dzień, mogła...

Ostatnio doświadczyłam zaskakującej ludzkiej dobroci, gdy w monopolowym miałam zamiar zakupić butelkę wódki. Ludzie mówią zazwyczaj, że wyglądam na jakieś 25 lat, jednak kasjerka w sklepie poprosiła mnie o dowód osobisty. Wyszłam tylko na chwilę, toteż nie zabierałam ze sobą torebki, w której noszę dokumenty, więc odparłam, że nie mam przy sobie dowodu. Normalnie taka sytuacja zakończyłaby się najpewniej impasem, gdyby nie to, że za mną w kolejce stał na oko trzydziestoletni mężczyzna w okularach.
- Ale ja ją znam, jest dorosła. – rzekł niespodziewanie, choć nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy.
Kasjerka popatrzyła na niego z porozumiewawczą podejrzliwością, a po chwili wyjęła mi z palców banknot, który nadal trzymałam, i podała go mężczyźnie. On wręczył go jej z powrotem, nabiła alkohol na kasę, po czym dała mu resztę, którą zgrabnie wrzucił w moją dłoń.
Cała akcja trwała tak szybko, że nie zdążyłam nawet nic powiedzieć. Po wręczeniu mi paragonu kasjerka i facet zamilkli, a ja wyszłam ze sklepu z butelką, zadziwiona całą sytuacją i ich niespodziewaną, wspólną pomocą.

Ostatnio doświadczyłam zaskakującej ludzkiej dobroci, gdy w monopolowym miałam zamiar zakupić butelkę wódki. Ludzie mówią zazwyczaj, że wyglądam na jakieś 25 lat, jednak kasjerka w sklepie poprosiła mnie o dowód osobisty. Wyszłam tylko na chwilę, toteż nie zabierałam ze sobą torebki, w której noszę dokumenty, więc odparłam, że nie mam przy sobie dowodu. Normalnie taka...

To wydarzenie miało miejsce kilkanaście lat temu kiedy to zaczynałam edukację w szkole podstawowej. Dokładniej był to pierwszy dzień zajęć klasy pierwszej. Po kilku lekcjach jak większość dzieci postanowiłam zjeść kanapkę przygotowaną przez mamę, jednak okazało się, że włożona do przegródki z książkami rozpadła się w drobny mak. Widząc mój żałosny posiłek jedna z koleżanek podeszła do mnie i wręczyła mi połówkę swojej kanapki. Do dziś pamiętam jej smak (szynka i ogórek kiszony). Od tego wydarzenia zaprzyjaźniłyśmy się, a los splatał nasze drogi tak, że trafiłyśmy do jednej klasy nawet w szkole średniej. Do dziś mamy ze sobą świetny kontakt, wciąż przy każdej niemal okazji ze śmiechem i wzruszeniem wspominamy tamtą sytuację.

To wydarzenie miało miejsce kilkanaście lat temu kiedy to zaczynałam edukację w szkole podstawowej. Dokładniej był to pierwszy dzień zajęć klasy pierwszej. Po kilku lekcjach jak większość dzieci postanowiłam zjeść kanapkę przygotowaną przez mamę, jednak okazało się, że włożona do przegródki z książkami rozpadła się w drobny mak. Widząc mój żałosny posiłek jedna z koleżanek...

Zemsta i przebaczenie. Rzeka tęsknoty[bookLink]4317661|Zemsta i przebaczenie. Rzeka tęsknoty[/bookLink]

Zemsta i przebaczenie. Rzeka tęsknoty[bookLink]4317661|Zemsta i przebaczenie. Rzeka tęsknoty[/bookLink]

 [bookCover]4317661|Zemsta i przebaczenie. Rzeka tęsknoty[/bookCover]